اختلال خلق ادواری چیست؟
اختلال خلق ادواری یا سیکلوتایمی جز اختلالات خلقی محسوب می شود. این اختلال شکل مزمن و خفیفی از اختلال دو قطبی است. فهم امروز ما از این اختلال تا حدی مبتنی بر مشاهدات کراپلین و کورت اشنایدر است. آن ها معتقد بودند یک تا دو سوم از بیماران دچار اختلالات خلقی علائمی از اختلال شخصیت دارد. در ادامه به طور کامل به توضیح این اختلال می پردازیم.
اختلال خلق ادواری اختلالی مزمن و نوسان دار است. افرادی که مبتلا به این اختلال هستند ممکن است احتمال ابتلا به اختلال دوقطبی نیز در آن ها وجود داشته باشد. مشخصه ی این اختلال وجود دوره های هیپومانیا و دوره ی خفیف افسردگی است بدون آن که واجد ملاک های افسردگی اساسی باشد. علائم این اختلال علائمی است که در اختلال دوقطبی II هم دیده می شود جز آن که مجموع شدت این علائم کمتر است.
شیوع
شیوع طول عمر اختلال خلق ادواری حدود ۱-۰/۴% برآورد شده است. شیوع آن در درمانگاه های اختلالات خلقی حدود ۵-۳% است. به نظر می رسد شیوع آن در جمعیت عادی بین زن و مرد تفاوتی نداشته باشد. ولی مراجعه زنان مبتلا به خلق ادواری به درمانگاه ها بیشتر گزارش شده است.
علائم اختلال خلق ادواری
گفتیم که اختلال خلق ادواری به وسیله دوره‌های کوتاه افسردگی و هیپومانیا مشخص می‌شود که مانند اختلالات شدیدتر دیگر (از جمله اختلال دوقطبی) نیستند.
دوره های افسردگی علائمی از این قبیل دارند:
- اشکال در تصمیم گیری
- مشکل در تمرکز
- تضعیف حافظه
- احساس گناه
- خود کم بینی
- ناامیدی و منفی بینی
- آستانه خشم پایین
- مشکل در قضاوت
- بی انگیزگی
- کاهش اشتها
- کاهش میل جنسی
- احساس گیجی و بی خوابی
دوره های هیپومانیا علائمی از این قبیل دارند:
شادی بیش از حد و غیرطبیعی
مثبت بینی مفرط
اعتماد به نفس کاذب
رفتار خشن
فعالیت فیزیکی شدید
افزایش میل جنسی
کم خوابی
تمرکز ضعیف
میل به ولخرجی و سایر کار های ریسک پذیر
تشخیص اختلال خلق ادواری
علائمی که طبق DSM برای این اختلال گفته شده است باید به مدت ۲ سال به طور مداوم در فرد وجود داشته باشد تا متخصص بهداشت روان وجود این اختلال در فرد را تشخیص دهد. دوره های این اختلال ممکن است از چند روز تا چند هفته ادامه داشته باشد.
درمان اختلال خلق ادواری
دارو درمانی و روان درمانی باید به همراه یکدیگر صورت بگیرند و متاسفانه تا آخر عمر فرد مبتلا ادامه می‌یابند. در درمان اختلال خلق ادواری، هدف علاوه بر کاهش علائم هیپومانیا و افسردگی، جلوگیری از ابتلا به اختلال دوقطبی است. اولین اقدام در روان درمانی افزایش اطلاعات بیمار در مورد اختلال و ارائه راهکار هایی برای کاهش تغییرات خلقی است.
معمولا درمانگر به بیمار کمک می‌کند تا صدمات شغلی و تحصیلی و روابط ناشی از دوره‌های هیپومانیک را جبران کند. حمایت و همکاری خانواده‌ها نیز در درمان نقش مهمی دارد. همچنین برخی از روش‌هایی که در درمان اختلال دوقطبی به کار می رود برای این اختلال نیز موثرند.
درمان شناختی-رفتاری: در این روش سعی می‌شود تا افکار مثبت جانشین افکار و باورهای منفی شوند و در دوره‌های افسردگی امید و انگیزه فرد تقویت می‌شود.
رفتار درمانی دیالکتیکی: تنظیم عاطفی و آموزش تحمل پریشان حالی و آشفتگی‌ها در این روش به کار می‌رود.
حتماً بخوانید:
درمان ریتم بین فردی و اجتماعی: در این روش سعی در تثبیت ریتم فعالیت‌های روزانه به ویژه ساعت‌های خوابیدن، بیدار شدن و غذا خوردن می‌باشد. تثبیت ریتم روزانه به تثبیت خلق کمک می‌کند.
داروی خاصی برای درمان این اختلال وجود ندارد. اما پزشکان معمولا از داروهای تثبیت کننده خلق استفاده می‌کنند. داروهایی از جمله لیتیوم، کوئتیاپین، الپروات و داروهای ضد مانیا مثل کاربامازپین در ابتدای درمان تجویز می‌شوند. مقدار مصرف و غلظت پلاسمایی این داروها باید به میزانی باشد که در اختلال دو قطبی تجویز می‌شود.
داروها جهت کاهش شدت و مدت زمان علائم به کار می‌روند. مصرف داروهای ضد افسردگی برای بیماران مبتلا به اختلال خلق ادواری باید با احتیاط صورت بگیرد چرا که این داروها احتمال بروز هیپومانیا را افزایش می‌دهند و معمولا کارساز نیستند.
منبع : مشاوت
